خداوند مرا وسیله صلح خویش قرار ده!
آنجا که کین است ،بادا که عشق آورم.
آنجا که تقصیر است،بادا که بخشایش آورم.
آنجا که تفرقه است،بادا که یگانگی آورم.
آنجا که خطاست ،بادا که راستی آورم.
آنجا که شک است،بادا که ایمان آورم.
آنجا که نومیدی است ،بادا که امید آورم.
آنجا که ظلمات است،بادا که نور آورم.
آنجا که غمناکی است ،بادا که شادمانی آورم.
خداوندا،بادا که بیشتر در پی تسلی دادن باشم تا تسلی یافتن.
در پی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن،
در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن.
چه با دادن است که می گیریم،
با فراموشی خویشتن است که خویشتن را باز می یابیم،
با بخشودن است که بخشایش به کف می آوریم،
با مردن است که به زندگی بر انگیخته می شویم.
- این متن پشت یکی از شمایلهای فرانچسکوی قدیس نگاشته شده بود.اما انتساب این نیایش به او در سال 1936 تایید گردید و پس از آن که متن آن در سال 1945 از تریبون سازمان ملل در سانفرانسیسکو خوانده شد ،انتشار جهانی یافت.